NADRZĘDNY CEL

Obierając jako cel nadrzędny dążenie do zapobiega­nia nowotworom i wojnom jako warunku przetrwa­nia, ma ludzkość do wyboru dwie taktyki: wczoraj­szą — specjalistyczną, neopozytywistyczną i współ­czesną: interdyscyplinarną. Jest oczywiste, że wartość specjalizacji polega na tym, aby każdy robił to, co do niego należy, i robił to jak najsprawniej. Dziś powstaje nowy typ specja­listy. Określa go problematyka, a więc cel, a nie tylko metody badań. Do swego arsenału eksperymentalnego włącza on nowe metody stosowane w innych dzie­dzinach wiedzy, a przy tym nie przestaje być spe­cjalistą.Nie przestałem być specjalistą onkohematologiem, pomimo że zakres mojego „instrumentarium” rozsze­rzyłem o możliwości współdziałania z wielu specjali­stami z dziedzin nauk ścisłych i humanistycznych.Wśród wielu znaczeń tego słowa najtrafniejsze wy­daje się pradawne sformułowanie Hipokratesa. Brzmi ono: „Nie możemy pojąć prawdy o organizmie czło­wieka bez wiedzy o całości wszechrzeczy”. Formuła ta wyraża przekonanie, jak mówi prof. dr Jan Szczepań­ski, o ścisłej zależności żyjącego ciała od jego zewnę­trznych warunków życia. Nauka o środowisku zajmuje się zależnościami mię­dzy organizmem żyjącym a otaczającymi go układa­mi przedmiotów. Jej zasadą jest determinizm środowi­skowy, który zawiera również wskazania metodolo­giczne zakładające, że „poznanie ciała będącego ele­mentem określonej struktury jest możliwe przede wszystkim przez poznanie całości struktury”.